Jezus powołał Dwunastu i przygotował ich do służby przez nauczanie. Na lekcje praktyczne udaje się do miejscowości, z których pochodzą uczniowie i tam pokazuje im sposób głoszenia ewangelii. Odwiedza ich rodziny, znajomych i przyjaciół, ich synagogi. Krewni uczniów już wiedzą z kim oni są związani. Prawdopodobnie i tam ludzie są uzdrawiani i uwalniani z mocy demonów.

    Jan Chrzciciel i wielu Judejczyków, szczególnie nauczyciele religijni i faryzeusze mają wątpliwości, czy Jezus jest oczekiwanym Mesjaszem. Nie mają tych wątpliwości ludzie, którzy uwierzyli w Jezusa na podstawie Jego słów i mocy. Jezus wyjaśnia, dlaczego część ludzi odrzuca i Jana Chrzciciela, i Jego.

    Jezus jest rozradowany owocem dotychczasowej służby i głośno uwielbia swojego Ojca, Boga. Wiara nie jest wyłączną dziedziną ludzi wykształconych, znaczących w świecie, przywódców religijnych, a nawet proroków. Wiara może zrodzić się w ludziach prostych, odrzuconych i poniżanych. Bo wiara jest ratunkiem, pomocą. Wiara rodzi nadzieję, zaufanie i przemianę życia na takie, które podoba się miłującemu ich Bogu.

    Jezus jest rozradowany owocem służby już nie tylko swojej, ale także wielu uczniów. Wiara ludzi prostych, przyciąga ich do Boga, a wiedza i mądrość innych zasłania im Boga. Zbawia wiara, a nie sama wiedza o Bogu. Zbawia wiara, a nie zarozumiałość z powodu własnych osiągnięć w judaistycznej pobożności.

    Mądrość oznacza tu bardziej roztropność, rozsądek, doświadczenie, na które powołują się uczeni w prawie i faryzeusze, niż mądrość Bożą, która jest wywyższona w słowach i czynach Jezusa.

    Po modlitwie Jezus zwraca się do zebranych z wezwaniem, aby odkryli w Nim Zbawiciela i stali się Jego uczniami.

    W społeczeństwie izraelskim, obok starej powstaje nowa kultura przemieniana przez Jezusa i ludzi królestwa Bożego - oparta na sprawiedliwości, pokoju i radości w Duchu Świętym.