Judejczycy i Samarytanie wzajemnie gardzili swoimi miejscami świętymi. Było tak już przed zniszczeniem świątyni samarytańskiej w czasach króla żydowskiego Jana Hirkana w II wieku przed Chrystusem.
W odwecie jeszcze prawie dwieście lat później Samarytanie źle odnosili się do galilejskich Żydów zmierzających do Judei, co czasami prowadziło do aktów przemocy.

    Uczniowie Jezusa nie postępują jeszcze dojrzale w sprawach społecznych. Otrzymali moc leczenia chorób. Może myślą, że otrzymali moc odwetu i zniszczenia.
Widząc tę niedojrzałość inni kandydaci na uczniów Jezusa zaczęli w rozmowie z Jezusem badać, czy można pójść za Jezusem łącząc tradycję judaistyczną z wzorem życia wskazywany im przez Jezusa.

    Pierwszy kandydat kierował się emocjami, nie potrafił wyobrazić sobie przyszłych trudów życia codziennego wynikających z pójścia za Jezusem.

    Drugi kandydat na propozycję Jezusa, aby poszedł z Nim już teraz, powiedział, że będzie gotowy za rok, wtedy zakończy się roczny okres pochówkowy - przeniesienie prochów ojca do urny i umieszczenia w ścianie grobowca.

    Trzeci kandydat być może chciał sprawdzić reakcję rodziny na jego decyzję pójścia za Jezusem. Jeśli rodzina zaakceptuje jego związek z Jezusem, to wróci, jeśli nie zaakceptuje, to pozostanie w domu. Rodzina może bowiem nakłaniać do pozostania w tradycji uczynków judaistycznych, a Jezus uczy chodzenia drogami Bożego zbawienia przez wiarę, czyli drogami królestwa Bożego.