Jezus opowiada kolejną przypowieść skierowaną do faryzeuszów, którzy wyśmiewali Go po poprzedniej przypowieści o nieuczciwym zarządcy. Faryzeusze uważają siebie za sprawiedliwych i wypełniających przepisy Prawa. Jezus zna również ich skryte życie i myśli. W życiu ziemskim można udawać i manipulować, można być pozornie świętym.

    Sprawiedliwym przed Bogiem czyni wiara podobna do wiary Abrahama, a nie sama przynależność etniczna do potomków Abrahama.

    Bogaty człowiek nie posiada wiary usprawiedliwiającej. Po śmierci znajduje się w otchłani - "otchłań, podziemia, piekło, hades." "W literaturze żydowskiej piekło jest często przedstawiane jako miejsce nieustającego ognia." "Jedynym przestępstwem, o które oskarża bogacza Jezus, jest to, że pozwolił, by Łazarz umarł z głodu, chociaż można było temu zapobiec." Same słowa nie czynią człowieka dzieckiem Abrahama i członkiem odnowionego Izraela.

    Żebrak Łazarz posiada wiarę usprawiedliwiającą. Po śmierci znajduje się na łonie Abrahama - "mowa o jakimś zagłębieniu w linii ciała " - "aluzja do pozycji leżącej, w której uczestnicy mesjańskiej uczty spoczywali wraz z Abrahamem "

    Bogaty człowiek nawet po śmierci uważa, że Łazarz powinien jemu służyć oraz że magia - pojawianie się zmarłych wobec żywych jest skuteczniejsze od objawionej prawdy zawartej w Pismach Starego Testamentu.

    Królestwo Boże jest oparte na wierze w Jezusa. Królestwo Boże jest oparte na prawdziwości i nieomylności Bożego Słowa. Zbawia wiara potwierdzana wiernym naśladowaniem Jezusa.

    Po śmierci nie można już uwierzyć i usunąć grzechów ze swojego życia. Można to uczynić do ostatniej chwili swojego ziemskiego życia